Χρόνια Φωτεινά...

Καλά Χριστούγεννα!

Τ' ανείπωτα...

Invention of Love...

...ουλαλουμ...

Σαν αεράκι...

σε μένα

Θα βρεθούμε ξανά



Χαστούκι! Αυτές είναι οι "συγγραφείς" που μας αντιπροσωπεύουν...

Είναι μέρες τώρα που δέχομαι το ένα χαστούκι μετά το άλλο περιδιαβαίνοντας τις γωνιές του νετ! και ήρθα και απηύδησα πλέον, δηλαδή θα σκάσω σας λέω, δεν το αντέχω!!!

Δείτε τις συνεντεύξεις των δύο πιο ευπώλητων ελληνίδων συγγραφέων τα τελευταία χρόνια στη χώρα! Δείτε τις! εγώ είδα μόνο την πρώτη...ωωωωωωωω οποία ωφελιμότης! την δεύτερη δεν έχω το κουράγιο να την παρακολουθήσω.. δεν έχω σκοπό να γυρίσω και το άλλο μάγουλο ως καλό πρόβατο... εσείς όμως αν δεν έχετε ακόμα φορέσει το τομάρι του συγκεκριμένου ζώου ή έχετε εξασφαλίσει στην προβιά σας το μαύρο της χρώμα ή εκείνο το ευλογημένο ουρανιοτοξοτί (κόλλησα 'χαριτωμένο' ευκολοχώνευτο χιούμορ..! φτου!!!) να τις δείτε!
αν και για την δεύτερη ίσως αρκεί και την αντικαθιστά επάξια το ράπισμα που κι εγώ δέχτηκα
διαβάζοντας το απονενοημένο που ακολουθεί και το οποίο πρέπει να δείτε οπωσδήποτε εδώ.
Οι αράδες με το πιο έντονο μαύρο χρώμα είναι το κομμάτι του κειμένου (το οποίο αφαιρέθηκε όπως είδα μόλις από τον χώρο της όπου είχε αρχικώς αναρτηθεί -τί κρίμα που δεν μπορείς να το αφαιρέσεις από παντού καημένη μου!) στην πορεία σβήστηκαν, είμαι σίγουρη αφού το περιβάλλον της θα έφτυσε στην κυριολεξία αίμα για να καταφέρει να της βάλει στο κεφάλι πως πράγματι την εκθέτουν -μα να 'ταν οι μόνες!

Και οι συνεντεύξεις τώρα:
στην πρώτη http://www.youtube.com/watch?v=C0wZk3LusoM η "συγγραφέας" ομολογεί πως δεν διαβάζει ξένη λογοτεχνία επειδή δεν της αρέσει.... έχω ήδη βουρκώσει από την σφοδρότητα της επαφής με την τόσο ισχυρή αυτοπεποίθηση της Λογοτέχνου...........

και η δεύτερη http://www.youtube.com/watch?v=LaVi9HfsrWk την οποία όπως σας είπα η ασθενική μου φύση δεν μου επιτρέπει να παρακολουθήσω... μου έφτασε εκείνο το "πάμε τώρα στην Αγαπημένη σας συγγραφέα..." της εκκίνησης, από τα ελκυστικά χείλη της χριστής Συνεντεύκτριας...

Η απορία που κατόπιν όλων αυτών τώρα εγώ έχω είναι η εξής... Ποιος γράφει ακόμα και όπως τα γράφει τα βιβλία των συγκεκριμένων κυριών;;; Ποιος αλήθεια τα γράφει τα ευπώλητα βιβλία τους; Οι διορθωτές των οίκων, είναι η μόνη απάντηση που με καλύπτει -η μόνη!
Οι διορθωτές γράφουν και οι κυρίες βαυκαλίζονται με τις φαντασιώσεις τους -είναι τόοοοοσο απλό Ναι. Τουλάχιστον εύχομαι να πληρώνονταν μόνο γι αυτό και για την έκθεση του Κατασκευασμένου ονόματός τους στο εξώφυλλο και για το περιεχόμενο, όποιο και αν είναι αυτό, να πληρώνονται οι που κόπιασαν!!! τί φύσης κόπος να είναι και για αυτούς άραγε;;

Θα σας πω τα τρελό όνειρο φθινοπωρινού πρωινού που ονειρεύτηκα τώρα....
Θα ήθελα να κέρδιζα χρήματα, πολλάαααα χρήματα από εκείνα που θα κερδίσω από το τυχερό παιχνίδι που ποτέ δεν θα παίξω, ξέρετε... θα το ήθελα όμως!
Ως τώρα φανταζόμουνα πως τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να απαλύνουν τον πόνο και την ανέχεια τόσων πολλών ανθρώπων.. όπως όλοι το έχετε κάποτε φανταστεί, σίγουρα!
Όμως όχι, εγώ σήμερα θα ήθελα αυτά τα χρήματα για να ιδρύσω έναν εκδοτικό οίκο! όπως το ακούτε!!! έχω ήδη στο νου αρκετά ονόματα με τα οποία θα μπορούσα να ξεκινήσω... ονόματα που δεν "εκδόθηκαν" ως σήμερα!!!!!!!! ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.. ή που κι αν εκδόθηκαν, δεν "πουλήθηκαν"..... δεν είναι πάντα εξόφθαλμη η αδικία αυτού του κόσμου.. και δεν είναι πάντα ούτε καν διακριτή, δεν είναι φανταχτερή....

Γιατί όχι; όνειρό μου δεν είναι; ε ό,τι θέλω το κάνω! μετά σκέφτομαι πως ίσως κατορθώναμε, κατόρθωναν, να ανατρέψουν το τελματικό μας σύμπαν.......... θα γκρέμιζαν τα βιβλία των κυρίων που πιο πάνω γνωρίσαμε από τις βιβλιοθήκες και τα μυαλά τουλάχιστον των μισών Ελλήνων(!)... θα έβαζαν Ομορφιά, Κρίση και Αξίες στη θέση τους!!! θα τα κατάφερναν το δίχως άλλο! από την φωτιά που σιγοκαίει στα στήθη τους, την θέληση να μεταλαμπαδεύσουν την ομορφιά του Λόγου που οι ίδιοι είχαν την τύχη να κατακτήσουν... να τον συναντήσουν πρώτα, να τον αναγνωρίσουν, να τον θαυμάσουν, και ύστερα να τον κατακτήσουν.. υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.. αυτοί δεν ανήκουν στη σφαίρα της πρωινής μου φαντασίας.. αυτοί πραγματικά Υπάρχουν!

και λοιπόν ολοκληρώνω το Όνειρο... αυτή η "επιχείρηση" θα απέφερε τελικά εκείνα τα χρήματα που θα απάλυναν και τον πόνο και την ανέχεια τόσου κόσμου.. αφού πρώτα θα είχε αποφέρει το κέρδος που θα απαλύνει την πνευματική ανέχεια όλων μας.... σας το λέω αλήθεια, αυτό το πρώτο πρωινό του Νοέμβρη, το όνειρο αυτό απαλύνει κάθε χαρακιά της ψυχής μου.. και μου φαντάζει Τέλειο....

Ας έχετε όλοι σας ένα όμορφο Νοέμβρη.........

πρώτη μέρα του χάους

-Σήμερα γυρίσαμε τα ρολόγια μας

μία ώρα, έναν αιώνα και ένα

ταξίδι της φάλαινας πίσω...

-Μέτρησε ποτέ κανείς πόσο είναι
από το κάτι στο τίποτα

και πάλι πίσω μέχρι το όλο;

-Δεν διάβασα ποτέ για κάτι τέτοιο..

μα νομίζω είναι συντομότερα από το
κάτι για οπουδήποτε..

-Είναι συντομότερα από το κάτι ή από το τίποτα;

-Από το τίποτα

-Είναι παράλογο

-Όχι, είναι θέμα μετατόπισης

το τίποτα και το όλο στην πραγματικότητα είναι πολύ κοντά.

γεννήθηκαν την ίδια ώρα στην ίδια γειτονιά, από τότε πηγαίνουν χέρι χέρι,

έπαιξαν στην ίδια αλάνα σαν ήταν παιδιά, πόνεσαν τον ίδιο πόνο

και γέλασαν την ίδια χαρά

το μάτι του θεού δεν τα ξεχωρίζει πια...

όλα τα κάτι είναι περαστικές νύχτες έρωτα

για να ταξιδέψει το σύμπαν τον εγωκεντρισμό του

μα τα κάτι δεν γεννούν αστέρια...

-Λες;

-Κλαίω

Κοίτα το Δάσος, Χωρίς να χάνεις το Δέντρο...

Το ποτάμι, για ήλιο, ρόδο και πιάνο...

Το Ποτάμι από τη συλλογή διηγημάτων του Αντώνη Σαμαράκη Ζητείται Ελπίς (1954)


Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι, ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα. Δε χώραγε λοιπόν καμιά παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε τη διαταγή, θα πέρναγε στρατοδικείο.

Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης. Διέταξε γενική συγκέντρωση, όλο το τάγμα, και τους διάβασε. Διαταγή της Μεραρχίας! Δεν ήτανε παίξε γέλασε.

Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι.

Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί.

Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταγε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία.

Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε.

Οι πληροφορίες τους ήτανε πως οι Άλλοι είχανε δυο τάγματα εκεί. Ωστόσο, δεν επιχειρούσαν επίθεση, ποιος ξέρει τι λογαριάζανε να κάνουν. Στο μεταξύ, τα φυλάκια, και από τις δυο μεριές, ήταν εδώ κι εκεί κρυμμένα στο δάσος, έτοιμα για παν ενδεχόμενο.

Τρεις βδομάδες! Πώς είχανε περάσει τρεις βδομάδες! Δε θυμόντουσαν σ' αυτόν τον πόλεμο, που είχε αρχίσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, άλλο τέτοιο διάλειμμα σαν και τούτο.

Όταν φτάσανε στο ποτάμι, έκανε ακόμα κρύο. Εδώ και μερικές μέρες, ο καιρός είχε στρώσει. Άνοιξη πια!

Ο πρώτος που γλίστρησε κατά το ποτάμι ήτανε λοχίας. Γλίστρησε ένα πρωινό και βούτηξε. Λίγο αργότερα, σύρθηκε ως τους δικούς του, με δυο σφαίρες στο πλευρό. Δεν έζησε πολλές ώρες.

Την άλλη μέρα, δυο φαντάροι τραβήξανε για κει. Δεν τους ξαναείδε πια κανένας. Ακούσανε μονάχα πολυβολισμούς, και ύστερα σιωπή.

Τότε βγήκε η διαταγή της Μεραρχίας.

Ήτανε ωστόσο μεγάλος πειρασμός το ποτάμι. Τ' ακούγανε που κυλούσε τα νερά του και το λαχταρούσανε. Αυτά τα δυόμισι χρόνια, τους είχε φάει η βρώμα. Είχανε ξεσυνηθίσει ένα σωρό χαρές. Και να, τώρα, που είχε βρεθεί στο δρόμο τους αυτό το ποτάμι. Αλλά η διαταγή της Μεραρχίας...

- Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας! είπε μέσ' από τα δόντια του κείνη τη νύχτα.

Γύριζε και ξαναγύριζε και ησυχία δεν είχε. Το ποτάμι ακουγότανε πέρα και δεν τον άφηνε να ησυχάσει.

Θα πήγαινε την άλλη μέρα, θα πήγαινε οπωσδήποτε. Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας!

Οι άλλοι φαντάροι κοιμόντουσαν. Τέλος τον πήρε κι αυτόν ο ύπνος. Είδε ένα όνειρο, έναν εφιάλτη. Στην αρχή, το είδε όπως ήτανε: ποτάμι. Ήτανε μπροστά του αυτό το ποτάμι και τον περίμενε. Κι αυτός, γυμνός στην όχθη, δεν έπεφτε μέσα. Σα να τον βάσταγε ένα αόρατο χέρι (...)

Ξύπνησε βαλαντωμένος δεν είχε ακόμα φέξει...

Φτάνοντας στην όχθη, στάθηκε και το κοίταζε. Το ποτάμι! Ώστε υπήρχε λοιπόν αυτό το ποτάμι; Ώρες ώρες, συλλογιζότανε μήπως δεν υπήρχε στ' αλήθεια. Μήπως ήτανε μια φαντασία τους, μια ομαδική ψευδαίσθηση.

Είχε βρει μια ευκαιρία και τράβηξε κατά το ποτάμι. Το πρωινό ήτανε θαύμα! Αν ήτανε τυχερός και δεν τον παίρνανε μυρουδιά... Να πρόφταινε μονάχα να βουτήξει στο ποτάμι, να μπει στα νερά του, τα παρακάτω δεν τον νοιάζανε.

Σ' ένα δέντρο, στην όχθη, άφησε τα ρούχα του, και όρθιο πάνω στον κορμό, το τουφέκι του. Έριξε δυο τελευταίες ματιές, μια πίσω του, μην ήτανε κανένας από τους δικούς του, και μια στην αντίπερα όχθη, μην ήτανε κανένας από τους Άλλους. Και μπήκε στο νερό.

Από τη στιγμή που το σώμα του, ολόγυμνο, μπήκε στο νερό, τούτο το σώμα που δυόμισι χρόνια βασανιζότανε, που δυο τραύματα το είχανε ως τώρα σημαδέψει, από τη στιγμή αυτή ένιωσε άλλος άνθρωπος. Σα να πέρασε ένα χέρι μ' ένα σφουγγάρι μέσα του και να τα 'σβησε αυτά τα δυόμισι χρόνια.

Κολυμπούσε πότε μπρούμυτα, πότε ανάσκελα. Αφηνότανε να τον πηγαίνει το ρεύμα. Έκανε και μακροβούτια...

Ήταν ένα παιδί τώρα αυτός ο φαντάρος, που δεν ήταν παρά εικοσιτριώ χρονώ κι όμως τα δυόμισι τελευταία χρόνια είχαν αφήσει βαθιά ίχνη μέσα του.

Δεξιά κι αριστερά, και στις δυο όχθες, φτερουγίζανε πουλιά, τον χαιρετούσανε περνώντας πότε πότε από πάνω του.

Μπροστά του, πήγαινε τώρα ένα κλαδί που το έσερνε το ρεύμα. Βάλθηκε να το φτάσει μ' ένα μονάχα μακροβούτι. Και το κατάφερε. Βγήκε από το νερό ακριβώς δίπλα στο κλαδί. Ένιωσε μια χαρά! Αλλά την ίδια στιγμή είδε ένα κεφάλι μπροστά του, κάπου τριάντα μέτρα μακριά.

Σταμάτησε και προσπάθησε να δει καλύτερα.

Και κείνος που κολυμπούσε εκεί τον είχε δει, είχε σταματήσει κι αυτός. Κοιτάζονταν.

Ξανάγινε αμέσως αυτός που ήτανε και πρωτύτερα: ένας φαντάρος που είχε κιόλας δυόμισι χρόνια πόλεμο, που είχε έναν πολεμικό σταυρό, που είχε αφήσει το τουφέκι του στο δέντρο.

Δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτός αντίκρυ του ήτανε από τους δικούς του ή από τους Άλλους. Πώς να το καταλάβει; Ένα κεφάλι έβλεπε μονάχα. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους δικούς του. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους Άλλους.

Για μερικά λεπτά, και οι δυο τους στέκονταν ακίνητοι στα νερά. Τη σιωπή διέκοψε ένα φτάρνισμα. Ήταν αυτός που φταρνίστηκε, και κατά τη συνήθειά του βλαστήμησε δυνατά. Τότε εκείνος αντίκρυ του άρχισε να κολυμπάει γρήγορα προς την αντίπερα όχθη. Κι αυτός όμως δεν έχασε καιρό. Κολύμπησε προς την όχθη του μ' όλη του τη δύναμη. Βγήκε πρώτος. Έτρεξε στο δέντρο που είχε αφήσει το τουφέκι του, το άρπαξε. Ο Άλλος, ό,τι έβγαινε από το νερό. Έτρεχε τώρα κι εκείνος να πάρει το τουφέκι του.

Σήκωσε το τουφέκι του αυτός, σημάδεψε. Του ήτανε πάρα πολύ εύκολο να του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Άλλος ήτανε σπουδαίος στόχος έτσι καθώς έτρεχε ολόγυμνος, κάπου είκοσι μέτρα μονάχα μακριά.

Όχι, δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Ο Άλλος ήταν εκεί, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Κι αυτός ήταν εδώ, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήτανε και οι δυο γυμνοί. Δυο άνθρωποι γυμνοί. Γυμνοί από ρούχα. Γυμνοί από ονόματα. Γυμνοί από εθνικότητα. Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ο Άλλος είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος τώρα, χωρίς άλφα κεφαλαίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Χαμήλωσε το τουφέκι του. Χαμήλωσε το κεφάλι του. Και δεν είδε τίποτα ως το τέλος, πρόφτασε να δει μονάχα κάτι πουλιά που φτερoυγίσανε τρομαγμένα σαν έπεσε από την αντικρινή όχθη η τουφεκιά, κι αυτός, γονάτισε πρώτα, ύστερα έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα.

Τι κι αν του πολέμου το χορό χορεύω

γονατιστός ειρήνη εσέ γυρεύω.

Κ. Παλαμάς

Ειρήνη, λοιπόν,
είναι ό,τι συνέλαβα μες απ'την έκφραση
και μες απ'την κίνηση της ζωής. Και Ειρήνη
είναι κάτι βαθύτερο απ'αυτό που εννοούμε
όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Ειρήνη είναι όταν τ'ανθρώπου η ψυχή
γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος
ψυχή μες στον άνθρωπο.


-απόσπασμα από το έργο Δυο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου-

Νικηφόρος Βρεττάκος

Για να βροντοφωνάξεις ΟΧΙ και ν'ακουστεί στα πέρατα

πρέπει να κάνεις πόλεμο εντός σου

να συνθλίψεις τις σκιές

να αθωώσεις το αίμα

να λάμψουν ήλιο και πορφύρα

τα νερά της ψυχής σου φουσκώνοντας

μέχρι να ανθίσει, να λουλουδίσει, να μελωδίσει

και θριαμβευτής να δαφνοστεφανωθεί το ΝΑΙ σου.

Καλημέρα!!!

Praysong

Loo-li, loo-li, loo-li, lai-lay
Loo-li, loo-li, loo-li lai-lay

Lay down your head and I'll sing you a lullaby
Back to the years of loo-li lai-lay
And I'll sing you to sleep and I'll sing you tomorrow
Bless you with love for the road that you go

May you sail far to the far fields of fortune
With diamonds and pearls at your head and your feet
And may you need never to banish misfortune
May you find kindness in all that you meet

May there always be angels to watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you safe from all harm
Loo-li, loo-li, lai-lay

May you bring love and may you bring happiness
Be loved in return to the end of your days
Now fall off to sleep, I'm not meaning to keep you
I'll just sit for a while and sing loo-li, lai-lay

May there always be angels to watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you safe from all harm
Loo-li, loo-li, lai-lay, loo-li, loo-li, lai-lay

Loo-li, loo-li, loo-li, lai-lay
Loo-li, loo-li, loo-li lai-lay
Loo-li, loo-li, loo-li lai-lay
Loo-li, loo-li, loo-li lai-lay
Loo-li, lai-lay

Οι κρικοι μιας αλυσίδας...

...μιας αλυσίδας από ατσάλι.. είναι γκρι το ατσάλι.. και με τον Χρόνο μοιάζει...

Ας ταξιδέψουμε τρία χρόνια πίσω... τότε που ένα πρωινό η flash διάβασε την ανάρτηση της Κατερίνας... τον πρώτο κρίκο της αλυσίδας... άρχισαν τότε μια παράξενη κουβέντα... μια κουβέντα για το γκρι... που πιο πολύ την είπαν με τα χαμόγελά τους... έτσι αξίζει να μιλάει κανείς για του κόσμου τα γκρι... έτσι αξίζει να πορευόμαστε στη ζωή... τότε ήταν που η flash έκανε την πρώτη 'ζαβολιά' για να θυμίσει και στις δυο τους πως έτσι χαμογελούνε τα παιδιά... και έκλεψε τα πιο ζωηρά χαμόγελα και τη γλυκιά αύρα της φίλης της... να τα σκορπίσει στον ουρανό της... να της κρατάνε συντροφιά όλου του χρόνου τα φθινοπωρινά πρωινά... της είπε όμως η πονηρή πως μόνο ένα βιντεάκι της δανείστηκε... εκείνο το βιντεάκι όμως μέσα του έκλεισε όλα τα χαμόγελα, όλα τα ανεμίσματα, όλες τις συναισθήσεις και την απαντοχή, μα κυρίως όλα τα χρώματα... όλα του κόσμου τα χρώματα τα αντίκρυσε η flash σε εκείνη της παγωμένη εικόνα του, απλά επειδή ήταν η Κατερίνα που της τα έδειχνε... ας θυμηθούμε όμως τώρα πάλι εκείνη την μαγική εικόνα αντάμα με την μαγεμένη την μετάφραση...




Το γκρι… που ακροβατεί

Το γκρι είναι το χρώμα των εύθραυστων ισορροπιών
είναι η ένωση του λευκού με το μαύρο
είναι η παρουσία κάθε χρώματος αγκαλιασμένη με μια ίση απουσία
Φαντάσου την παρουσία μέσα στην απουσία
Φαντάσου να συμβαίνει ένας θάνατος ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται μια ζωή
Είναι δύσκολο να φανταστείς
Το γκρι δεν είναι το χρώμα της φαντασίας

Το γκρι είναι το χρώμα των σιδηροδρομικών σταθμών την Άνοιξη
είναι το χρώμα της στιγμής που αποχαιρετάς τον αγαπημένο σου
χωρίς να ξέρεις για πόσο ούτε γιατί
τη στιγμή που όλο το φως τρυπώνει στην ψυχή σου και μένει εκεί
Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να ελπίσεις και δεν αντέχεις να απελπιστείς
Το γκρι είναι το χρώμα που έχει το παράπονο
το χρώμα που έχει η βροχή μέσα στα μάτια σου
Γκρι είναι η απάντηση που δεν έχει δοθεί.

Το γκρι είναι η θέληση της ζωής να κρατηθεί
είναι η αλαζονική απαίτηση του θανάτου να επιβληθεί
Το γκρι είναι το χρώμα της σκακιέρας προτού αποφασίσεις
την κίνηση που θα σε οδηγήσει στον θρίαμβο ή την ήττα
Γκρι είναι η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε
Το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε
Ακόμα
Γκρι είναι η αναμονή

Το γκρι…
είναι σα να ακροβατεί στο μυστήριο
-στη λήθη-
σαν την κοιμωμένη πριν πάρει το φιλί
σαν την στιγμή πριν όλα αρχίσουν
Τελικά το γκρι δεν είναι άσχημο χρώμα,
αδικημένο είναι
στο κέντρο βρίσκεται, μα όχι της προσοχής,
στο κέντρο της ζωής
Κανείς δεν το πλησιάζει αρκετά
γιατί;
Κανείς δεν θέλει να ξέρει για τα χρώματα που κρύβει
μα όλοι μπορούν και μιλούν για τα χρώματα που κρύβει…
γιατί;
Γκρι και τα ‘γιατί;’

Κι αυτές οι λέξεις ακόμα
Είναι γκρι


και κύλησαν τα χρόνια... οι δυο τους συνέχισαν με τον δικό τους πεισματάρικο τρόπο να χαμογελούνε... με τον δικό τους όχι πολύ εύκολο τρόπο να αισιοδοξούνε... και να αναζητάνε
πάντοτε και αδιάκοπα τα χρώματα στις ζωές τους, στις καρδιές τους, στον κόσμο ένα γύρο...
και να τα ανακαλύπτουν... και έπειτα αφού ταξίδεψαν τους κρίκους της αλυσίδας... σε μιας τους ένωση ξανασυναντήθηκαν... 'μιλούσαμε για τα χρώματα, θυμάσαι;' είπε η Κατερίνα, 'έλα, τώρα θα πούμε για την Μνήμη...' και είπαν... με τον δικό τους τρόπο πάλι... η Μνήμη λοιπόν είναι η νίκη του χρονικού ακροβάτη... εκείνη που καταλαγιάζει την ένταση στης ψυχής τα μέλη... από την επίπονη εξάσκηση... και κάπως έτσι προστίθεται ένας ακόμη κρίκος στη μαγική αλυσίδα... φτιαγμένος και αυτός από του χρόνου το άυλο ατσάλι... σαν πουπουλένιο κάτασπρο φουσκωτό φθινοπωρινό συννεφάκι... ησυχασμένο από την καταιγίδα... που αντανακλάει όλα του ουράνιου τόξου τα χρώματα... κάθε φορά που εκείνο το συναπαντάει και το αγκαλιάζει...

Για την Κατερίνα μου!

πλάι στη λίμνη

έλα πλάι στη λίμνη να αδειάσουμε από σκέψεις...

ησύχασε.. και αφουγκράσου..

τη νύχτα.. να αργοσαλεύει το ταφταδένιο της φόρεμα

τ' αστέρια.. που αναπολούνε, περασμένες ευχές ψιθυρίζοντας

τη λίμνη.. που κάτω από τα ολομέταξα σκεπάσματά της ξαποσταίνει

και τους μεγάλους τροβαδούρους που προσπαθούν να συντονιστούνε...

σε λίγο ξεκινάει η μεγάλη συναυλία... βάτραχοι, πάπιες και νερόφιδα

τριζόνια, σαύρες, νυχτοπούλια... ξεδιπλώνουν τις φωνές τους...

η χορωδία αυτή σε ολάκερη τη γη έχει ταξιδέψει.. κανείς δεν θυμάται

πότε ξεκίνησε την τουρνέ της και κανείς δεν φαντάζεται πως κάποτε

θα την ολοκληρώσει... πόσοι και πόσοι την απόλαυσαν.. χωρίς όλοι να έχουν εισιτήριο διαθέσει..

εμείς όμως.. έχουμε μαγεία να προσθέσουμε στη μαγεία αυτής της νύχτας.. έχε υπομονή.. άκου..

η φύση αναπνέει.. άκου το σώμα σου... τα δέντρα λαλούνε τον καημό τους..

άκουσέ το, σου απαντάει...

άκου πόσο βαθιά ανασαίνουνε τα φύλλα.. μα αυτά..

αυτά ήταν τα φύλλα της καρδιάς σου.. και οι πόροι της ψυχής σου...

ως και αυτοί άνοιξαν να εισπνεύσουν την ομορφιά της πλάσης...

άσε με να σωπαίνω τώρα... ν’ ακούω εκείνη… ν’ ακούω εσένα…

Πολύχρωμο

Το τρυφερό σου ροζ – Αρλέτα

Κι όταν μου φύγεις πως θ’ αντέξω
να ξαναπάω να ξαναπαίξω
παιχνίδια ασπρόμαυρα;
Χωρίς εσένα πως θα ζήσω
τώρα που μ’ άνοιξες το γκρίζο
να δω τα χρώματα;

Δεν είν’ ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός
πιο τρυφερός απ’ το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μωβ σου
κι από το μωβ σου πιο θλιμμένος

Κι εγώ βαθιά μες στο φιλί σου
στο λαμπερό πορτοκαλί σου
είδα το κάψιμο
Ό,τι ξεχνάς δε σε ξεχνάει
σκιά σκουριάς και προχωράει
πάνω στο πράσινο

Δεν είν’ ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός...

Κοιμήσου κι αύριο θυμήσου
πόσο μακριά στο θαλασσί σου
εγώ ταξίδεψα
Εγώ που μ’ ένα στεναγμό σου
μέσα στο χρυσοκόκκινό σου
ηλιοβασίλεψα

Δεν είν’ ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός
πιο τρυφερός απ' το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μωβ σου
κι από το μωβ σου πιο θλιμμένος


Στίχοι: Μαριαννίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

εκτρώσεις

Η ποίησή μου είναι ποτάμια
Που τα μπάζωσαν
Ορμητικά νερά
Που έγινα χείμαρροι θολοί
Και σβήστηκαν από το χάρτη
Γάργαρη πηγή
Που σήψη την πότισαν
Αιμάτινη γραφή
Που προδόθηκε
Πριν τη σάρκα της δεθεί
Κύηση νεκρή

Αφιερωμένο
στη Ζωή, στον Έρωτα,
στη Χαρά, στην Ευτυχία.

όπα, όπα, όπα, Αβάντι Μανέστρο...

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι που Ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη...

"Καρδιά αλυσοδεμένη, πνεύμα Ελεύθερο"

"Όταν δένει κανείς γερά την καρδιά του και την φυλακίζει,
μπορεί να δώσει πολλές ελευθερίες στο πνεύμα του. Το 'χω ξαναπεί αυτό.
Κανείς όμως δεν το πιστεύει ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΗΔΗ..."

F.W.Nietzsche

Μαρίνα.

Αφιερωμένο.

Ένα Καράβι της Φυγής.

Αφιερωμένο.

Μίτος

"This is the way the world ends
not with a bang but a whimper."

το ηλιοτρόπιο

Πάμε εκεί που δεν ταξίδεψε κανένας

φεγγαρόπετρα

Η εποχή του έρωτα είναι το φυλακτό της αιωνιότητας.

Λείπει από όλα τα ημερολόγια

των στιγμών το ατόφιο λευκό που ξεχύνεται και σε διαλύει

στα άπειρα της ίριδας χρώματα

Κάθε που η σάρκα εξαϋλώνεται σε ευχή επιθυμίας

χαράσσοντας πορεία άχρονου ονείρου

στο αέναα αιωρούμενο στερέωμα

μοιάζει Καλοκαίρι στις αρχές Φεβρουαρίου

Έξω χιονίζει, νιφάδες τρυπώνουν από την καμινάδα,

ο άνεμος τις παίρνει στο κατόπι με πόθο τυφλό

ο χορός τους αναδύει νότες φωτός

του κορμιού σου διεκδικούν χάδι πύρινο

Άνοιξε το παράθυρο να σμίξουν με τα φώτα του δρόμου

Οι ευχές που ευχήθηκα ζητούν να τους χαρίσεις

του νόστου το ταξίδι,

ψάλλοντας ύμνους πληρότητας, δεήσεις

Χυμός ροδάκινου αναβλύζει απ’ τα χείλη σου,

με γάλα μεστών ανθών ξεδιψάνε οι αισθήσεις

Μύρισε βανίλια ∙ ακούω τη γη που απαγγέλει

προαιώνιες μελλούμενες εκρήξεις

Pay it Forward.........................

η στιγμή .

Κάπου υπάρχει ένα νησί.....

Και θα το βρω...
Για σένα!

Παρακολούθησε προσεκτικά αυτό το video!!!

-αναδημοσίευση από τo kitt@ro...


 πολλά προβλήματα κι αδυναμίες στην Ελληνική κοινωνία και το κράτος έχουν πλέον αποκαλυφθεί… πολλές σκέψεις και πολλές θεωρίες για το τι μας οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση... παρακαλούμε όσοι έχετε την πραγματική ανάγκη για γνώση και μόνο της αλήθειας να παρακολουθήσετε αυτό το video!


για να ξέρουμε γιατί ζούμε αυτή την κατάσταση σήμερα… για να γνωρίζουμε γιατί η ιστορία στην Ελλάδα θα αλλάξει και μαζί κι η ζωή μας σ’ ετούτη τη χώρα! για να γνωρίζουμε γιατί θα είμαστε οι φτωχοί και καταδικασμένοι… για να γνωρίζουμε για πιο λόγο μας πιέζουν και μας προδίδουν χρόνια τώρα...


με λίγα λόγια όποιος Έλληνας πιστεύει και νοιάζεται όχι μόνο για το σπιτάκι του, αλλά θέλει να έχει και μια πατρίδα… οφείλει να δει το video αυτό!


να γνωρίζει γιατί μας πουλάνε τόσα χρόνια και γιατί τώρα θα μας ξεπουλήσουν… γιατί τα παιδία μας και τα παιδία των παιδιών μας θα είναι καταδικασμένα στην φτώχεια και την υπανάπτυξη...


δεν υπάρχουν δικαιολογίες πλέον! υπάρχουν άπειρα videos με το θέμα χρόνια ολόκληρα, με μελέτες, έρευνες, κοινή άποψη και επιστημονική τεκμηρίωση για τον πλούτο μας και σε ιζήματα και σε ορυκτά...


στο συγκεκριμένο video όλες οι έρευνες που διεξήχθησαν όλα αυτά τα χρόνια, από πολλές χώρες, συγκεντρωμένα και αποδεδειγμένα επιστημονικά… διατυπωμένα με τον καλύτερο τρόπο.


το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μεταδώσουμε το video αυτό, σ’ όσο περισσότερο κόσμο γίνεται… όχι για να επιβεβαιώσουμε απλά την ύπαρξη του! αλλά γιατί ο κάθε Έλληνας γνωρίζει χρόνια τώρα πως έχουμε πλούτο δε γνωρίζει όμως την αξία και τη σημασία αυτού!!!

το είδες;;;;;;
τώρα άκουσε και αυτό...




Αύριο πρωί δεν ξεχνάμε να ξυπνήσουμε με τη Συνείδησή μας μαζί,
να πιούμε παρέα ένα καφεδάκι και να του βάλουμε και μπόλικο Καθήκον...


ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Quid donum *

Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας

Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς

Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου

Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.

*Τι δώρο να προσφέρουμε στη φιλία;

Ποια πράξη υπερασπίζει τον εύθραυστο έρωτα;

Ακούστε μέσα στη νύχτα τη θλιμμένη καρδιά

να τραγουδάει ανάμεσά μας για τη μοναξιά της.

Νοσταλγίας 3, Π. Κοκκινιά Τ.Κ. 81 05 Πειραιάς

...αν το ταχυδρομικό αντικείμενο δεν είναι δυνατόν, για κάποιο λόγο, να επιδοθεί στον παραλήπτη,
παρακαλώ όπως επιστραφεί στον αποστολέα...

Μ' αρέσει!!!!

μου λείπεις....

Σήμερα...

Καλό Καλοκαίρι!

:)))

Βροχούλα σήμερα...

Η Αδιέξοδη Διέξοδος Του Είναι

για σένα...

Δυνάμωσις - Κ.Π.Καβάφης

 Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ’ το σέβας κι από την υποταγή.
Aπό τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ’ έθιμα κι απ’ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Aπό τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθεί.
Έτσι θ’ αναπτυχθεί ενάρετα στην γνώσι.   

Από τα Ανέκδοτα Ποιήματα [1903;]

Όνειρα αγκυλωμένα

απόψε στον ύπνο μου είδα
την είσοδο των αστοιχείωτων στοιχείων των πιο απομακρυσμένων από το μέρος της καρδιάς
στην εξορία που τους πέταξε η φυσική νομοτέλεια του 'η ηλιθιότητα είναι ανίκητη'...
στην πράξη ξέρεις δεν μιλάμε για απλή παρουσία και γραφική δράση...
ε σεις λαμόγια, αν δεν το έχετε καταλάβει, όλοι αυτοί θα ανεβαίνουν στο βήμα της Βουλής
κι εσείς από κάτω θα καθόσαστε σούζα να τους ακούτε...
τουλάχιστον όσο θα καταβάλετε προσπάθεια να μην ακούτε αυτά που θα ακούγονται
μέσα στο κενό ηχείο που καταντήσατε τον εγκέφαλό σας
εύχομαι να βρήτε διέξοδο για την ντροπή και τις ενοχές σας,
να αναζητήσετε έστω την ύστατη ώρα την κάθαρσή σας...
και είχα προγραμματίσει άλλα όνειρα να δω γμτ...
τώρα εγώ με ποιον να τα βάλω να βρω το δίκιο μου;;;
τα βάζω με τον εαυτό μου  αφού όλους εσάς δεν σας έχω ούτε για φτύσιμο
και το βουλώνω...
ΌΧΙ δεν κάνω το σωστό
μα είναι χιλιάδες τα θέματα που ανακύπτουνε, λέω... και μοιραία πολλά από αυτά πατάνε με το ένα πόδι έξω από το δημοκρατικό/κοινοβουλευτικό πλάισιο και με το άλλο μέσα όπως τα κάναμε...
και λέω τώρα τί να πω; με ποιον αλήθεια να τα βάλω;;;;
με τον γείτονα; με τον ξάδελφο; με ποιον;;;;;
και στο τέλος τέλος αναρωτιέμαι...
γιατι δεν μιλάς;;;; γιατί δεν μιλάω;;;;
είναι από ψυχραιμία; σύνεση; συναίσθηση ενός μεριδίου ευθύνης ίσως;
μήπως ρε παιδιά είναι από φόβο............................................................;
Α ρε διχόνοια, αν δεν κατάφερε να σε στείλει στον αγύριστο ο Γέρος, του Μοριά και όχι ο άλλος..
ποιος από αυτούς θα τα καταφέρει;
τίποτα, βρήκες το μηνα που τρέφει τους δώδεκα σε αυτή τη γωνιά της γης και στους αιώνες δεν πρόκειται να ξεκουμπιστείς... αυτή η φυλή εσένα τουλάχιστον δεν πρόκειται ποτέ να σε προδώσει!
και μία εικόνα είναι καρφωμένη στο νου μου από την ανατολή αυτής της Δευτέρας που η πατρίδα ξύπνησε αγκυλωμένη...

Μετεκλογικός κλαυσίγελος!

Ρε παιδιά..... το ΠΑΙΔΙ ρε παιδιά..................

το έχετε αδικήσει κατάφορα Επιτέλους αναγνωρίστε το!!!

να ορίστε... πώς μπορείτε και κοιμίζετε γαλήνια

τα τόσο μοχθηρά σας ένστικτα; απορώ!

Όνειρο ανατρεπτικής νυκτός

ντρριιιν........ (μισό)

Έλα Νίκοοοο... τηλεφώνημα!

Aπαραίτητες διευκρινήσεις!
To know us better...

Ανατρεπτικά και ανέλπιστα

Βασανίζομαι από χθες το απόγευμα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα
Να κοιτάξω μέσα μου και να ξεκαθαρίσω το συναίσθημα
Είναι χαρά και ικανοποίηση ή επιπρόσθετη απελπισία;
και τα δύο είναι!

Χθες άκουσα ανθρώπους να λένε πως σκέφτονται να ψηφίσουν αντιμνημονιακά
Νέους ανθρώπους
Που βγαίνοντας από το παραβάν έλεγαν με τον συναισθηματισμό ογδοντάχρονου
«δεν μου πήγαινε, το χέρι μου δεν πήγε………»
Λες και επρόκειτο για ζήτημα ρουτίνας… προς τα πού έμαθαν να χτενίζουν την χωρίστρα ή κάτι τέτοιο!!!

Άκουσα ανθρώπους που παρέσυραν την οικογένεια και προσπάθησαν να παρασύρουν
και το περιβάλλον τους που προφανώς είχε ξεμείνει από προσωπική άποψη, να λένε
«τους κατατροπώσαμε» γελώντας και τα μουστάκια τους
Εννοώντας πως ψήφισαν χρυσή αυγή………..
Έχοντας την αίσθηση πως κάτι έκαναν, κάτι που τους καθιστά περήφανους στα μάτια τους τάχα, αφήνοντας γελοία και λιγδιασμένα να γυαλοκοπά η προσωπική τους κατάντια ως ανθρώπινα όντα στα σοκαρισμένα μάτια των γύρω τους

Άκουσα ανθρώπους που ποτέ δεν άνοιξαν ένα βιβλίο στη ζωή τους
Να μιλούν για έναν νέο πολιτικό με την απαξίωση που θα έπρεπε να έχουν για τα μούτρα τους….
«Ακόμα και αν με έπειθε ότι μπορεί να κάνει αυτά που λέει είπαν
-και ενώ αυτά θα τα ήθελαν- και πάλι δεν θα τον ψήφιζα»!
Γιατί
-δεν ξέρει να μιλήσει!!!!!!!!!!
-δεν είναι όμορφος ……………………… (κενό)
-είναι κουκουλοφόρος @&*)8%& @%**#@

Νιώθω τόσο παράξενα αλήθεια……..
Δεν μπορώ να χαρώ
Δεν μπορώ να λυπηθώ

Δεν θα λυπηθώ γιατί η ψήφος μου ήταν ψήφος ανατροπής συνειδητή
Όχι ψήφος αγανάκτησης καθώς ποτέ δεν συγκατάθεσα σε πολιτικές
Που θα με έκαναν να αγανακτήσω με μένα!
Όχι ψήφος τιμωριτική καθώς ποτέ δεν ένοιωσα απογοήτευση
από κόμμα… σε απογοητεύει μόνο αυτό που έχεις πιστέψει
ποτέ αυτό που άλλοι πίστεψαν για σένα.

Με απογοητεύουν μόνο οι συμπολίτες μου,
Αυτοί με τους οποίους ήρθα σε επαφή τη χθεσινή μέρα
Και αντάλλαξα ευτυχώς και κατ επιλογήν ελάχιστες και μετρημένες κουβέντες.

Με απογοητεύουν οι νέοι άνθρωποι που είναι γαντζωμένοι
Στο άρμα που τους υπέδειξαν
Που τρίζει και σέρνεται κι όμως δεν έχουν την ψυχή να πηδήξουν
Στο έδαφος και να σταθούν στα δικά τους πόδια

Με απογοητεύει η λογική των Ελλήνων που ακόμα
Και σε αυτές τις τόσο κρίσιμες και μεταιχμιακές συγκυρίες
Ένωσαν τον δικομματισμό, τον παλαιοκομματισμό γενικότερα
Σε μία ακόμα υπολογίσιμη δύναμη και τον έσωσαν
Ενώ είχαν την ευκαιρία να τον αποδυναμώσουν απόλυτα
Έστω και κάτω από την ισχύ ενός εκλογικού νόμου
που μόνο δημοκρατικός δεν μπορεί να λέγεται
Κάτι τέτοιο δεν έγινε.. όχι ακόμα.

Υπάρχει δρόμος ακόμα μπροστά
Και ώρες να μεσουρανήσει ο ήλιος που θα μας ανοίξει διάπλατα εύχομαι τα βλέφαρα
Και δεν θα μας τυφλώσει

Έχω την αίσθηση ότι ξυπνήσαμε σαν από χρόνια ύπνωση
Ακόμα δεν έχουμε σηκωθεί να σταθούμε στα δυο μας πόδια
Καθρεπτίσαμε επ’ ακριβώς στο χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα
Το μούδιασμα του ξυπνήματός μας
Την αδυναμία και το έλλειμμα να κρατήσουμε την κατάσταση στα χέρια μας
Και να κυβερνηθούμε με την ελπίδα και το όραμα της νέας μέρας που ξημέρωσε
Και ξημερώνει πάνω από τα κεφάλια μας και πάνω από την Ευρώπη.

Αποδέχομαι πως διανύουμε ένα απαραίτητο μεταβατικό στάδιο
Για όσο το δυνατόν πιο συνειδητό και ομαλό πέρασμα στη νέα μέρα….
Φοβάμαι μην γυρίσουμε πλευρό και συνεχίσουμε να κοιμόμαστε μακάριοι…..

Εύχομαι πως η επόμενη εκλογική αναμέτρηση που λογικά με γοργό βήμα
Έρχεται να συναντήσει την συγκυρία
Θα μας ξεσηκώσει με μεγαλύτερη συνειδητότητα
Και θα σημάνει, θα επιβεβαιώσει την Ανατροπή
Και όχι την αγανάκτηση, που υπήρξε θέλω να πιστεύω απλώς η αφετηρία
Της αφυπνιστικής μας ζύμωσης και διεργασίας.

Οι κλυδωνισμοί του παλιού καθεστώτος έλαβαν τέλος
Το οικοδόμημα κατέρρευσε
Και όπως ένα μεγάλο οικοδόμημα μετά από σεισμό
Μπορεί να κρατήσει ένα μέρος του να τραμπαλίζεται για λίγο μεταξύ κενού και θεμελίων, έτσι φαντάζουν οι παλιές δυνάμεις που απέμειναν.

Εξαρτάται από τα υγιή στοιχεία να το αφήσουν να τραμπαλίζεται έως ότου αυτό να πέσει
μοιραία παρασύροντας ότι σε πείσμα των καιρών εμμένει να στεγάζεται στα συντρίμμια ή να φέρει την μπουλντόζα και να επισπεύσει την ώρα της ανοικοδόμησης, προσπαθώντας να περισώσει από τα συντρίμμια ό,τι μπορεί να σωθεί, χάριν της ενότητας.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να εκτιμήσουμε το μεταβατικό στάδιο στο οποίο βρεθήκαμε… θυμάμαι χρόνια κι χρόνια ελεύθερες φωνές, αισθήματα πάλης αναμεμιγμένα με εκείνα της απελπισίας να φωνάζουν και να προσδοκούν την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά του δικομματισμού
Η αρχή επιτέλους έγινε
Αυτό πρέπει να το κρατήσουμε ως την ακριβή μας δυναμική
Στο δρόμο για την ελευθερία, την αυτονομία και την αξιοπρέπεια

Αν το πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων στο επόμενο βήμα μας
Θα είμαστε καθολικά άξιοι της μοίρας μας.



..........


-Είναι Τρίτη μεσημέρι πια, ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης
θα πρέπει να δέχεται αυτή την ώρα την διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας..
οι επόμενες εκλογές λογικά είναι πολύ κοντά και αυτές θα κρίνουν όλα!

-Το βίντεο με τις πρώτες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα μετά τα αποτελέσματα της Κυριακής έχει θέση εδώ και μόνο γιατί φέρει τα μόνα λεπτα της ώρας που με άγγιξαν μέσα σε μια ολόκληρη μέρα με την κρισιμότητα και την ιστορικότητα της προχθεσινής.. τη στιγμή που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε εκλογική αναμέτρηση ήταν για μένα αφορμή απανωτών ψυχικών και εγκεφαλικών ερεθισμών.. φέτος έκανα απλώς την υποχώρηση να τους παρακολουθήσω για περίπου τρεις ώρες.. η ανοχή έχει εξ ορισμού όρια!

Μάιος 2012

Εύχομαι ένα γλυκομυρωμένο πρωτομαγιάτικο πρωινό...
κι ας έρθει ο Μάης φωτεινός, χαρούμενος και τρυφερός
να γεμίσει αισθήσεις και συναισθήσεις τις μέρες μας...
κι ας απλώσει τις ηλιαχτίδες του να διαλύσει τα σκοτάδια μας,
να μας αφυπνίσει, και έστω ένα ξέφωτο πίσω του να αφήσει
όπου το μέλλον θα βρει πρόσφορη την ελπίδα.. και θ' ανθίσει!

Σ' αγαπώ - Rainer Maria Rilke (μτφρ. Κ. Παλαμά)

Extinguish my eyes, I'll go on seeing you.
Seal my ears, I'll go on hearing you.
And without feet I can make my way to you,
without a mouth I can swear your name.

Break off my arms, I'll take hold of you
with my heart as with a hand.
Stop my heart, and my brain will start to beat.
And if you consume my brain with fire,
I'll feel you burn in every drop of my blood.

As Good As It Gets!

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

Τα γιασεμιά

Jorge Bucay "Αυτο-απόρριψη"

Το τριαντάφυλλο - Νικηφόρος Βρεττάκος

Turnaround...

Still Loving You

Αν είσαι πλάι μου

Άκου τον δειλινό χορό ενός Διγενή...

Άκου!.....

Χριστός Ανέστη!

Χρόνια Πολλά σε όλους!
Χρόνια γλυκά, φωτεινά και αγαπημένα
με Υγεία, Αισιοδοξία και Δύναμη!!!

Διονύσιου Σολωμού Ελεύθεροι Πολιορκημένοι - Η θέλησή μου βράχος

Πολυβιταμινούχο! :D

Καλό Μήνα!

Όπα!!! ;)

και bonus χάρην του εθιμοτυπικού της ημέρας...




βρήκα πολύ ωραίες εκτελέσεις για αυτό το κομμάτι
αλλά τη φωνή του Δάντη δεν την αλλάζω
κυρίως επειδή είναι εξαίρετη
και δευτερευόντως επειδή με γυρνάει στο προαύλιο
του Δημοτικού σχολίου, να παίζω λαστιχάκι
ή να σχεδιάζω κουτσό, στο τσιμέντο, με κιμωλία!!! :))


Καλό Μήνα! Να τον χαρείτε όπως του αξίζει!

Ευτυχώς!!!!!

There ain't No cure for Love

Weightless

Αφιερωμένο

Νυχτολούλουδο

23 Μάρτη

Σαν σήμερα είχε γενέθλια ο πατέρας. Δηλαδή δεν ήταν και σίγουρη η γιαγιά. Ή σήμερα ή του Ευαγγελισμού έλεγε… κι εμείς διαλέγαμε το γιορτινό τραπέζι να μην έχει μπακαλιάρο και σκορδαλιά! Μα ήταν αυτή η γιορτή, τα γενέθλια του πατέρα, σαν πύλη για την Άνοιξη, σαν πρώτη ανάσα ανθισμένης λεμονιάς. Θυμάμαι που τρέχαμε το πρωί στα γύρω μαγαζιά να πάρουμε από το χαρτζιλίκι μας κάτι μικρό να του χαρίσουμε μόλις θα επέστρεφε από τη δουλειά και ήταν η πρώτη φορά που το σκάγαμε χωρίς να πάρουμε μπουφάν και καθώς τρέχαμε στα πεζοδρόμια και στις πλάκες τις πλατείας κλωτσούσαμε με τα πόδια μας τις ηλιαχτίδες κι εκείνες τσαντίζονταν και μας τραβούσαν από τα αφτιά, να ξεχάσουμε το μαγαζάκι του κυρ Ηλία και να τρέξουμε στο λόφο με τα χαμομήλια.
-Ουφ έσκασα.. έλεγες και έμενες με το φανελάκι
Εγώ έκανα υπομονή να περάσει το λαχάνιασμα, να μην ιδρώνω πια και καθόμουν κάτω και περίμενα πότε θα ηρεμήσει η καρδιά…
-Πάμε να του φτιάξουμε μια μεγάλη ζωγραφιά;
-Πάλι ζωγραφιά; Και τι να την κάνει;
Μου την έδινες όταν στα δώδεκα χρόνια σου, κλεισμένα πια, ακουγόσουν ίδιος οι μεγάλοι.
-Όχι όχι, άκου! Αυτή θα είναι αλλιώτικη, πολύ πολύ μεγάλη, θα φτάνει ως τον ουρανό και πιο ψηλά.
-Ναι δεν το ‘πα καλά, έπρεπε να σε ρωτήσω και πού θα την βάλει;
Έσκυψα το κεφάλι. Σκεφτόμουν όμως ότι θα του άρεσε του μπαμπά. Κι αν δεν θα έπαιρνε αυτήν την ημέρα που ήταν δικιά του, μια τόσο μεγάλη χαρά, εσύ θα έφταιγες και άλλος κανένας. Θα ήθελα να μην ήσουν μεγαλύτερος ούτε και πιο δυνατός από μένα…
-Εντάξει θα του φτιάξουμε μια μεγάλη ζωγραφιά! Έτσι δήλωσες κι εγώ έμεινα να σε κοιτάζω σαστισμένη για πολύ ώρα
Πάμε και θα δεις, σήκω. Και σηκώθηκα.
Έτρεξες μπροστά κι εγώ τίναξα τα ρούχα μου από τα χώματα και καθώς σε ακολουθούσα ένα ένα πετούσα τα χαμομήλια που είχαν ζαρώσει μέσα στις ιδρωμένες χούφτες μου, έως ότου δεν έμεινε κανένα, όλα ξεκινούσαν τωρα.
Και μόλις μπήκαμε στο σπίτι έτρεξες και κατέβασες από την βιβλιοθήκη που το είχε ακουμπήσει η μαμά λίγες μέρες πριν που τακτοποιούσε, ένα μεγάλο χαρτόνι. Στο είχαν δώσει για να κάνεις μια εργασία στο σχολείο, ένα κολάζ ήταν, θυμάμαι ότι είχε πολλές φωτογραφίες πάνω κομμένες από περιοδικά με δέντρα και παραλίες -κάτι για το περιβάλλον- και άρχισες μία μία και τις ξεκολλούσες. Είχα την εντύπωση ότι ήσουν πολύ περήφανος για εκείνη την εργασία και καθώς τα έκανες αυτά φάνταζες στα μάτια μου σωστός ήρωας, ένας γενναίος ιππότης ή κάτι τέτοιο.
Μετά πήγες και έφερες ένα τετράδιο που είχε η μαμά χωρίς γραμμές στις σελίδες, που δεν ήταν λευκό και ούτε κίτρινο ήταν, αλλά ένα χρώμα κάπου στη μέση, ήταν όμως φωτεινό και καλύτερο από λευκό και έμοιαζε στα παιδικά μου μάτια όπως μοιάζει η μέρα που ποτέ δεν κατάφερνα να ζωγραφίσω πάνω στις λευκές σελίδες και μερικές φορές κατέληγα να καταστρέφω τις ζωγραφιές μου θέλοντας να απεικονίσω το φως που είχα στο νου μου. Μου είπες: Τώρα θα κολλήσουμε αυτές τα σελίδες πάνω στο χαρτόνι, επειδή έχει κόλλες και σκισίματα, για να μην φαίνονται, και μετά θα ζωγραφίσουμε την ζωγραφιά σου την μεγάλη! Ήσουν πολύ πιο έξυπνος από μένα, το ήξερα. Αρχίσαμε τότε να απλώνουμε κόλλα γύρω γύρω στις σελίδες και να τις κολλάμε προσεκτικά την μία δίπλα στην άλλη. Δηλαδή εγώ πιο πολύ σε κοιτούσα γιατί μπορεί να μην το έκανα σωστά και να τα χαλούσα όλα. Όμως όταν τελειώσαμε δεν σε κοιτούσα πια, άρπαξα τους μαρκαδόρους και άρχισα να ζωγραφίζω τον λόφο με τα χαμομήλια. Εσύ ζωγράφισες παγκάκια στην άλλη άκρη κι έπειτα χαλικόστρωτα μονοπάτια που πέρναγαν μέσα από κήπους, κι εγώ πήγα και τους γέμισα μικρά ανθάκια ανοίγοντας όλους τους μαρκαδόρους, κι εσύ πήγες πιο πέρα και έφτιαξες μια μικρή λιμνούλα κι έβαλες μέσα της τρεις πάπιες, και εγώ ήθελα λουλουδάκια και γύρω από την λιμνούλα, με κοίταξες πρώτη φορά και δεν μίλησες, ούτε κι εγώ σου μιλούσα, μόνο ζωγράφιζα μικρά λουλούδια. Και όταν έκανες εκείνο το μεγάλο δέντρο με τα πολλά κλαδιά εγώ πάλι πήγα και το έκανα ανθισμένη αμυγδαλιά και ήταν όλα πολύ ωραία και είχε ακόμα μείνει πολύς χώρος ελεύθερος στη ζωγραφιά στο πάνω μέρος της, εκεί που έπρεπε να μπουν ο ήλιος, τα σύννεφα και τα πουλιά, και όσο για πουλιά, ζωγραφίσαμε μερικά, αλλά κυρίως ζωγραφίσαμε τον πατέρα στο πάνω μέρος της ζωγραφιάς, εσύ ξεκίνησες να φτιάχνεις έναν άντρα κι εγώ χωρίς να μου πεις τίποτα ξεκίνησα να σου δίνω οδηγίες, βάλτου ζώνη, και άφησε ανοιχτά τα πρώτα τρία κουμπιά, μπορείς να κάνεις να φαίνονται γυρισμένα τα μανίκια; Και πραγματικά του έμοιαζε, πιο πολύ εκείνο το τεράστιο χαμόγελο που του ζωγράφισες στα χείλη χωρίς να σου πω τίποτα αλλά το πέτυχες, έφτανε ως και τα μάτια, το ίδιο όπως και του πατέρα, κι ας μην πέτυχες τους σπινθήρες.. ικανή ήμουνα να τους βάλω, γιατί το λέγαμε, και ήμουν ικανή, αλλά ευτυχώς δεν το έκανα. Αρκέστηκα να χρωματίσω το παντελόνι θαλασσί και το πουκάμισο πορτοκαλί… και κάπως έτσι πέρασε η ώρα και έφτασε και ο πατέρας σπίτι και τρέξαμε να τον αγκαλιάσουμε και να του ευχηθούμε, εγώ σίγουρα έτρεξα, εσύ θα πρέπει να ήταν τότε που είχες αρχίσει να σοβαρεύεις και ξέρω κι εγώ, μπορεί να του έσφιξες και το χέρι, σε πειράζω μόνο, μπορεί και να μην του το έσφιξες και να σε αδικώ, όμως σίγουρα θυμάμαι τη στιγμή που του δώσαμε τη ζωγραφιά και ο πατέρας δεν μιλούσε καθώς την κοιτούσε όμως άφησε κάτω τα πράγματα που κρατούσε και χαμογέλασε, όμως χωρίς σπινθήρες αυτή τη φορά, επειδή ήταν τα μάτια του βουρκωμένα και δεν άναβαν οι σπινθήρες, άναψαν ίσως όμως μέσα στις καρδιές μας εμάς γιατί ήθελα να βάλω τα κλάματα που νόμιζα έκλεγε ο πατέρας αλλά με πήρε μετά και ψάχναμε που θα στολίσουμε τη ζωγραφιά και αποφασίσαμε να την βάλουμε πλάι στη σκάλα για να την βλέπουν όλοι και εκεί την βάλαμε και μπήκαμε στην κουζίνα μετά.
Κι έτσι στα λέω, επειδή τα θυμήθηκα. Τι κάνεις εσύ; Σε σκέφτομαι, θα ήθελα να είσαι καλά.

το κειμενάκι αυτό δεν περίμενα πως ποτέ θα το ανέβαζα, το βρήκα πριν λίγο τυχαία καθώς για κάτι άλλο έψαχνα... γράφτηκε πριν ένα ή δύο ή τρία χρόνια, τί σημασία έχει; μια μέρα σαν του τίτλου, που μου έλειπαν πολλά... και το ανεβάζω τώρα γιατί δεν νομίζω πως θα μπορούσα να το ανεβάσω άλλη ώρα τελικά... μη νομίζετε πως είναι αληθινή ιστορία... φανταστική περισσότερο... μόνο η μέρα πονά στ' αληθινά...

Καλή σου μέρα αν ξυπνάς!

Μαντολίνο

Πόσο μοιάζει το μαντολίνο με τη γυναίκα, πόσο χαριτωμένο κι αξιαγάπητο είναι. Τα βράδια, όταν αλυχτούν τα σκυλιά και μουρμουρίζουν τα τριζόνια, όταν το τεράστιο φεγγάρι ανεβαίνει αργά πάνω από τους λόφους και οι προβολείς στο Αργοστόλι ψάχνουν στα σκοτεινά να σημάνουν συναγερμό, παίρνω στα χέρια μου τη γλυκιά μου Αντόνια. Βουρτσίζω τις χορδές τις απαλά και της λέω: «Πώς γίνεται και είσαι φτιαγμένη από ξύλο;» Όπως όταν αντικρίζω την Πελαγία και τη ρωτάω δίχως λόγια: «Είσαι στ’ αλήθεια φτιαγμένη από σάρκα; Φωτιά δεν είναι αυτό που ‘χεις ζυμωμένο μέσα στο κορμί σου; Κάποιο απομεινάρι των αγγέλων; Κάτι που απέχει πολύ από τα κόκαλα και το αίμα;» Πιάνω τα μάτια της περνώντας, τόσο καθάρια, τόσο πειραχτικά, να κοιτάζουν τα δικά μου. Το κεφάλι της γυρίζει προς το μέρος μου, ένα χαμόγελο, ένα τσαχπίνικο, συνωμοτικό χαμόγελο και έχει κιόλας φύγει. Τη βλέπω να πηγαίνει για νερό κι ύστερα να γυρίζει με τη στάμνα στον ώμο, μια ζωντανή Καρυάτιδα. Κι όπως περνάει δίπλα μου, αφήνει το νερό να πιτσιλίσει τις επωμίδες μου. Ζητά συγνώμη γελώντας κι εγώ της λέω: «Συμβαίνουν ατυχήματα πότε πότε» κι εκίνη ξέρει ότι ξέρω πως δεν ήταν τυχαίο.. Το έκανε επειδή είμαι στρατιώτης, επειδή είμαι Ιταλός, επειδή είμαι ο εχθρός, επειδή είναι κεφάτη και της αρέσει να πειράζει τους άλλους, επειδή είναι μία πράξη αντίστασης, επειδή της αρέσω, επειδή έτσι ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, επειδή είμαστε άντρας και γυναίκα πολύ πριν γίνουμε εκείνη Ελληνίδα κι εγώ εισβολέας. Οι καρποί των χεριών της μου θυμίζουν τη λαβή του μαντολίνου κι η παλάμη της ανοίγει από τον καρπό σαν το τελείωμα του μπράτσου που συγκρατεί τα κλειδιά των χορδών. Και το σημείο όπου το μπράτσο συναντάει το ηχείο έχει την ίδια κοψιά με τη γραμμή του λαιμού της κάτω από το πιγούνι∙ κι η λάμψη του είναι η ίδια με τη μαλακή γυαλάδα της νιότης και του πεύκου.

Τη νύχτα ονειρεύομαι την Πελαγία. Έρχεται και γδύνεται και βλέπω τα στήθια της που μοιάζουν με τις ράχες ναπολιτάνικων μαντολίνων. Τ’ αγγίζω με τα χέρια μου κι είναι δροσερά σαν το ξύλο και ζεστά σαν το απαλό δέρμα της μάνας. Μου γυρίζει την πλάτη και βλέπω πως ο κάθε γλουτός της είναι ένα μαντολίνο, φτιαγμένο από λεπτές φέτες ξύλου, στολισμένο με σιντεφένια στολίδια και σκαλίσματα από έβενο. Ταράζομαι, από τη μια ψάχνω να βρω χορδές και από την άλλη πονάω από πόθο. Και ξυπνάω μουσκεμένος από τη λαχτάρα του κορμιού μου, καταϊδρωμένος, με την Αντόνια στην αγκαλιά μου, με τις μυτερές άκρες των χορδών της να με τσιμπούν. Αφήνω κάτω την Αντόνια κι αναστενάζω για την Πελαγία και μένω ξαπλωμένος και ξύπνιος για λίγο και τη συλλογίζομαι. Ύστερα πιέζω τον εαυτό μου να κοιμηθεί μια ώρα αρχύτερα και να τη δω στ’ αλήθεια.

Σκέφτομαι την Πελαγία κι έχω στο μυαλό μου χορδές. Η Αντόνια έχει τρεις χορδές που συνυπάρχουν στα τρία πρώτα τάστα, ντο ρε και σολ∙ και για να πιαστούν, θέλουν δύο δάχτυλα, όχι ένα. Παίζω σολ, μετακινώ το χέρι μου ένα τάστο και παίζω το ντο, κι ο απόηχος των δυο τους μπερδεύεται κι ακούγονται σαν σοπράνο και άλτο φωνή του ίδιου κλειδιού σ’ ένα από τα τραγούδια της Τοσκάνης. Παίζω το ρε, λυγίζοντας τον καρπό μου για να καλύψει το διπλό διάστημα∙ κι έρχεται και αυτή η νότα να ενωθεί με τις άλλες∙ μα είναι θλιμμένη, σαν να ‘χει μείνει μισή, σαν κόρη παρθένα που δεν έχει γνωρίσει ακόμα τον έρωτα. «Πάρε με, πήγαινέ με πίσω, εκεί που θα βρω τη γαλήνη μου», με ικετεύει. Ξαναγυρίζω τότε στο σολ κι όλα ακούγονται αρμονικά κι εγώ νιώθω σαν το Θεό τον ίδιο που δημιούργησε τη γυναίκα και είδε μπροστά του την πλάση του τελειωμένη και ολοκληρωμένη χάρη σ’αυτή την τελευταία πινελιά.

Η Πελαγία έχει κι αυτή τις τρεις απλές, χαρούμενες χορδές της. Παίζει μ’ ένα γατάκι και γελάει, κι αυτό είναι το σολ. Ανασηκώνει το φρύδι της όταν με πιάνει να την κοιτάζω, κάνει τάχα πως με μαλώνει, πως με κατηγορεί που τη θαυμάζω, κι αυτό είναι το ντο. Με ρωτάει: «Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;» κι αυτό είναι το ρε που ζητάει αποφάσεις. «Ο Ντούτσε κι εγώ είμαστε απασχολημένοι σήμερα, έχουμε να καταλάβουμε τη Σερβία», της λέω. Κι εκείνη γελάει κι όλα ξαναμπαίνουν στη θέση τους, ξεκάθαρα κι αρμονικά. Ρίχνει πίσω το κεφάλι της και γελάει∙ τα δόντια της αστράφτουν∙ ξέρει πως είναι όμορφη∙ ξέρει πως ξέρω και βλέπω την ομορφιά της. Μου θυμίζει κάποια αστραφτερά, κάτασπρα σπιτάκια, ασβεστωμένα, σ’ ένα λόφο μακρινό κάπου στην Κρήτη. Είναι χαρούμενη και περήφανη και δισταχτική, όλα γυρίζουν ώσπου ξανάρχονται στο ίδιο σημείο. Κι εκείνη αντηχεί ξανά στο σολ. Ακούω τον εαυτό μου να γελάει. Οι φωνές μας απέχουν ολόκληρες οκτάβες κι όμως τα γέλια μας αντηχούν αρμονικά, μαντόλα και μαντολίνο, κι από μακριά ακούγεται ένα όπλο που ρίχνει εναντίον κάποιων φανταστικών εγγλέζικων αεροπλάνων, το τερέτισμα του αυτόματου, έτσι έχουμε και συνοδεία τυμπάνων.

Η Πελαγία ακούει τον ήχο των όπλων και συννεφιάζει. Ήμαστε ευτυχισμένοι μαζί, καθισμένοι σ’ αυτή τη βεραντούλα που τη σκιάζουν οι βουκαμβίλιες∙ οι μέλισσες τρυγούσαν αμέριμνες τους ανθούς, τώρα όμως, είναι και πάλι πόλεμος. Ο πόλεμος ξαναγύρισε και η Πελαγία σμίγει τα φρύδια της και κατσουφιάζει. Θέλω να της πω: « Πελαγία, λυπάμαι, δεν ήταν δική μου ιδέα. Δεν είχα καμία όρεξη να πάρω τις κατσίκες σας και να κάψω τι ελιές σας. Δεν είμαι από τη φύση μου παράσιτο». Μα δεν μπορώ να πω τίποτα και η Πελαγία το ξέρει αυτό. Και καταλαβαίνει μια χαρά γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να μου ρίχνει το φταίξιμο γιατί δεν έχω αρκετή δύναμη θέλησης. Μ’ έχει ακούσει να μιλάω για pax Romana, για την ανασύσταση της αρχαίας αυτοκρατορίας που είχε φέρει τάξη και ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο, για τη μεγαλύτερη περίοδο πολιτισμού στην Ιστορία του Ανθρώπου. Και σμίγει τα φρύδια της λυπημένη.

Όταν η Πελαγία συνοφρυώνεται ακούγοντας τον μακρινό ήχο των όπλων μοιάζει με τη χορδή του μι μινόρε της εβδόμης με ηλαττωμένη πέμπτη∙ στο δυνατό χτύπημα ακούγεται θυμωμένη κι ετοιμοπόλεμη, μια χορδή για παρτιζάνους κι αντάρτες∙ αλλά στο μαλακό χτύπημα μεταμορφώνεται και γίνεται μια νότα ατέλειωτης και νοσταλγικής θλίψης. Η Πελαγία είναι λυπημένη. Παίρνω τότε την Αντόνια και παίζω ρε μινόρε. Σηκώνει τα μάτια και μου λέει: «Έτσι ακριβώς νιώθω. Πώς το ήξερες;» Κι εγώ θα ήθελα να της απαντήσω: «Το ήξερα επειδή σ’ αγαπώ». Αλλά αντί γι’ αυτό, της λέω: «Επειδή είσαι συλλογισμένη και κάτι περιμένεις». (…)



~απόσπασμα από το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, του Λουί ντε Μπερνιέρ~

Όνειρα γλυκά...

Την Έχασα... Ζαν Κοκτώ... Έλλη Λαμπέτη...

Ο ιμπρεσιονισμός μέσα από το έργο του Claude Monet

Impression: Soleil Levant ( 1872, Μουσείο Μαρμοτάν, Παρίσι)
Ο πίνακας του Claude Monet που έδωσε το όνομά του στο κίνημα των Ιμπρεσιονιστών


Η γέννηση του κινήματος των Ιμπρεσιονιστών:

Επιρροές, συνθήκες, τεχνοτροπία

Ο Ιμπρεσιονισμός αναπτύχθηκε στη Γαλλία και ειδικότερα στην περίοδο της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ', σε μια εποχή που η Ακαδημία Καλών Τεχνών καθόριζε με τρόπο απόλυτο τα όρια της τέχνης. Συγκεκριμένα, η Ακαδημία υπαγόρευε όχι μόνο τη θεματολογία (κυρίως ιστορικά, θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα) αλλά και τις τεχνικές που όφειλαν να ακολουθούν οι ζωγράφοι της εποχής (συντηρητικά χρώματα, αφανείς πινελιές), με απώτερο στόχο με την προσθήκη και άλλων ζωγράφων όπως την απομόνωση του θέματος από την ιδιαίτερη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του δημιουργού.

"The effect of sincerity is to give one's work the character of a protest. The painter, being concerned only with conveying his imression, simply seeks to be himself and no one else."

Η κίσσα (1869)
Στον πίνακα κυριαρχεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του Μονέ: το παιχνίδισμα του ψυχρού χειμωνιάτικου φωτός πάνω στο χιόνι. Από τεχνική άποψη, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο εξαιτίας της παρουσίας των έντονων κάθετων γραμμών που κατευθύνουν το βλέμμα του παρατηρητή προς την κίσσα.


Πριν: Οι τοπιογράφοι και η ζωγραφική στην ύπαιθρο.

Από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, οι καλλιτέχνες είχαν αρχίσει να αμφισβητούν τους καθιερωμένους παραδοσιακούς τρόπους προσέγγισης του τοπίου και προσπάθησαν να απεικονίσουν τις αέναα μεταβαλλόμενες εικόνες του φωτός και της ατμόσφαιρας. Ο Κόνσταμπλ (Άγγλος τοπιογράφος που τα έργα του λατρευτηκαν από το Σαλόνι του Παρισιού και επηρέασαν ζωγράφους όπως ο Ντελακρουά και ο Ζερικό, όμως η αξία τους αποτιμήθηκε κυρίως και πλήρως αργότερα, από το κίνημα των Ιμπρεσιονιστών) έλεγε ότι "ούτε δύο μέρες δεν είναι ίδιες, ούτε καν δύο ώρες". Την άποψη αυτή συμμεριζόταν και η Σχολή της Μπαρμπιζόν, μια ομάδα Γάλλων τοπιογράφων, που είχε δημιουργηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1840.
Οι τοπιογράφοι από τον Κόνσταμπλ και μετά (όπως ο Καμίγ Κορό που επίσης αποτέλεσε πρότυπο των ιμπρεσιονιστών) υιοθέτησαν την συνήθεια να σχεδιάζουν σπουδές στην ύπαιθρο, τις οποίες μετά χρησιμοποιούσαν για να ολοκληρώσουν το έργο στο καλλιτεχνικό τους εργαστήριο.

Δέντρο στην παραλία της Αντίμπ (1888)
Πρόκειται για έναν μεγαλειώδη συνδυασμό πράσινου και μπλε: το χρωματικό παιχνίδισμα της θάλασσας, το πράσινο των φύλλων και το κόκκινο με το μπλε των μακρινών βουνών διαλύονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους σε έναν από τους διασημότερους πίνακες του Μονέ, ο οποίος συχνά εμπνεόταν από τα τοπία της νότιας Γαλλιάς.

Αντιθέτως ο Ευγένιος Μπουντέν (1824-98) δούλευε σχεδόν αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους και τα στοιχεία που ουσιαστικά προσπάθησε να αιχμαλωτίσει στα έργα του ήταν οι επιδράσεις του φωτός και των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Ο Μπουντέν όπως και ο Κονσταμπλ χρησιμοποιούσε μια σχεδόν επιστημονική προσέγγιση, σημειώνοντας λεπτομέρειες όπως η κατεύθυνση του ανέμου.
Ήταν λοιπόν αυτός, ο ζωγράφος από τη Χάβρη, που μύησε τον Μονέ(1840-1926) στη ζωγραφική "en plein air" (στην ύπαιθρο) , όταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1860, οι δυο τους μαζί με τον Γιόχαν Μπάρτολντ Γιόγκιντ (1819-91), ξεκίνησαν να δημιουργούν ολοκληρωμένα έργα στην ύπαιθρο (αρχή του κινήματος του υπαιθρισμού), δουλεύοντας όλοι μαζί στις ακτές της Νορμανδίας. Ο Μονέ επηρεάστηκε βαθιά από αυτή την επαφή με τους μεγαλύτερούς του συναδέλφους, έγραψε κάποτε στον Μπουντέν: "Εσύ ήσουν ο πρώτος που με δίδαξε να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι."

Wheatstacks (Θημωνιές ή Το τέλος του καλοκαιριού, 1891)
O Μονέ δούλεψε με επιμονή το θέμα αυτό, αποδίδωντάς το σε πολλά έργα, σε διάφορες ώρες της ημέρας και εποχές του χρόνου, καθώς επιχείρησε να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αποτέλεσμα των εναλλαγών του φωτός πάνω στις θημωνιές, στην εξοχή κοντά στο Ζιβερνί, και αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες στην προσπάθειά του να αποτυπώσει τα αμέτρητα και φευγαλέα χρώματα.


Η γέννηση του κινήματος του ιμπρεσιονισμού

Όταν ο Μονέ επέστρεψε στο Παρίσι το 1863, έγινε δεκτός στο στούντιο του Σαρλ Γκλέιρ και έπεισε τρεις από τους συμφοιτητές του - τον Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ(1841-1919), τον Αλφρέ Σισλέ(1839-99) και τον Φρεντερίκ Μπαζίλ(1841-70)- να ζωγραφίσουν μαζί του στην ύπαιθρο, στο δάσος του Φονταινεμπλό. Οι τέσσερις αυτοί νεαροί καλλιτέχνες αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας ομάδας ζωγράφων που συμπεριέλαβε και τρεις φίλους από την Ελβετική Ακαδημία, τον Καμίλ Πισαρό(1830-1903), τον Πολ Σεζάν(1839-1906) και τον Αρμάν Γκιγιομέν(1841-1927). Αργότερα, γνωρίστηκαν με τον Εντουάρ Μανέ(1832-83) και τον Εντγκέρ Ντεγκά(1834-1917). Όλα τα μέλη της παρέας γνωρίστηκαν στο Cafe Guerbois, όπου σύχναζαν κυρίως καλλιτέχνες. Οι ιμπρεσιονιστές δεν είχαν σχηματίσει μία κλειστή ομάδα, επρόκειτο για ιδιαίτερα εξωστρεφή άτομα, που τους άρεσε να βρίσκονται όλοι μαζί, να συζητούν για την τέχνη και να διοργανώνουν εκθέσεις.

Η ομάδα εξέθεσε τα έργα της το 1874, ως η "Ανώνυμη Εταιρεία καλλιτεχνών, ζωγράφων, γλυπτών και χαρακτών", αλλά η έκθεση αντιμετώπισε την γενική εχθρότητα. Ένας κριτικός, ο Λουί Λερουά, τους αποκάλεσε περιφρονητικά "ιμπρεσιονιστές"(δηλαδή εντυπωσιοθήρες), ορμώμενος από τον τίτλο του έργου του Μονέ, Εντύπωση: Ανατολή. Αν και η προσωνυμία απέβλεπε στη χλεύη, είχε, ωστόσο, βρει το κλειδί της κατανόησης για το καλλιτεχνικό τους έργο.


"For me, a landscape does not exist in its own right, since its appearance changes at every moment; but the surrounding atmosphere brings it to life - the light and the air which vary continually. For me, it is only the surrounding atmosphere which gives subjects their true value."

Οι παπαρούνες (1873): ο πίνακας, που παρουσιάστηκε στο κοινό στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών, απεικονίζει την Καμίλ, πρώτη σύζυγο του Μονέ, και τον γιό τους Ζαν, στα χωράφια κοντά στο σπίτι τους στο Αρζαντειγ. Ο Μονέ ζωγράφισε τον πίνακα "στην ύπαιθρο" πάνω σε ένα μικρό φορητό καβαλέτο, όμως παρά την αμεσότητα και φυσικότητά του, ο πίνακας δουλεύτηκε με μεγάλη προσοχή. Τα μοντέλα ποζάρουν δύο φορές, ως το ζευγάρι του πρώτου πλάνου αλλά και ένα ακόμα στην κορυφή του λοφίσκου ώστε τα δυο ζευγάρια να ενώνει ένα μονοπάτι κρυμμένο μέσα στο χορτάρι, που σε συνδυασμό με τα έντονα χρώματα και τους νοητούς διαγώνιους σχηματισμούς, προσδίδουν στο έργο έντονη κίνηση και ζωντάνια.

Τεχνοτροπία

Οι ιμπρεσιονιστές έδιναν λίγη προσοχή στα σταθερά στοιχεία της σύνθεσής τους και έριχναν το βάρος στις μεταβαλλόμενες ατμοσφαιρικές συνθήκες, όπως το παιχνίδι του φωτός στο νερό, την κίνηση των δέντρων από τον άνεμο ή το παιχνίδι των σκιών από ένα κτίριο, πράγμα που σημαίνει οτι όφειλαν να εργάζονται με ταχύτητα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχουν το άψογο αποτέλεσμα που ήταν βασική προϋπόθεση για το Σαλόνι του Παρισιού. Για να επιτύχουν ένα αποτέλεσμα που να δίνει την αίσθηση του παλλόμενου, κάποιοι ιμπρεσιονιστές, ανάμεσά τους και ο Μονέ, υιοθέτησαν την τεχνική της οπτικής μείξης. Χρησιμοποίησαν επίσης τα συμπληρωματικά χρώματα, ιδιαίτερα για τις αντιθέσεις φωτός και σκιάς, και σχεδίαζαν τα περιγράμματα με σπαστές γραμμές ή ξεχωριστές πινελιές. Πάνω από όλα, ζωγράφιζαν ό,τι έβλεπαν και όχι ό,τι ήξεραν πως υπήρχε μπροστά τους.

Η δράση αυτής της γενιάς καλλιτεχνών συνέπεσε επίσης με την διάδοση της φωτογραφίας, μια μορφή τέχνης που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ιμπρεσιονιστές, όπως είχε αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο στο παρελθόν για τους τοπιογράφους. (Η επιρροή της φωτογραφίας καταδεικνύεται έντονα στο έργο του Ντεγκά)


*****

Ο χρωματικός δίσκος (γνωστός και ως δίσκος του Νεύτωνα). Τα χρώματα που είναι αντιδιαμετρικά στο δίσκο των χρωμάτων είναι γνωστά ως συμπληρωματικά χρώματα.

Τα τρία κύρια ζεύγη είναι το κόκκινο με το πράσινο, το μπλε με το πορτοκαλί και το μοβ με το κίτρινο. Όταν αναμειγνύονται σε ίσες ποσότητες, τα συμπληρωματικά χρώματα δίνουν ένα ουδέτερο γκρι. Όταν τοποθετούνται δίπλα δίπλα, δημιουργούν ένα πολύ ζωντανό αποτέλεσμα.

Οπτική μείξη: Η εκ πρώτης όψεως μείξη αντιπαρατιθέμενων καθαρών χρωμάτων: όταν είναι μαζί, ερμηνεύονται από το μυαλό ως ένα μόνο (ή συνεχόμενο) χρώμα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση του "παλλόμενου", πολύ πιο έντονη από τη μείξη χρωμάτων σε μια παλέτα και μοιάζει πολύ με την έγχρωμη φωτογραφία. Ο Σερά ήταν ο κύριος θιασώτης της τεχνικής αυτής.

*****

"When you go out to paint, try to forget what objects you have before you, a tree, a house, a field or whatever... merely think here is a little square of blue, here an oblong of pink, here a streak of yellow, and paint it just as it looks to you, the exact color and shape, until it gives you your own naive impression of the scene before you."

Η οδός Μοντοργκεϊγ στο Παρίσι σημαιοστολισμένη (1878)
Μια έκρηξη κόκκινου και μπλε. Με τον τρόπο αυτό ο Μονέ αποθανάτισε με μοναδικότητα την εικόνα των γαλλικών σημαιών όπως αυτές κυμάτιζαν μια μέρα με δυνατό άνεμο.


Παρόλο που οι αρχές αυτές βρίσκονται στην καρδιά του ιμπρεσιονισμού, μόνο ο Μονέ τις τήρησε σε όλη του την καριέρα. Έφτασε, μάλιστα, στα άκρα, παίρνοντας συγκεκριμένα αντικείμενα -θημωνιές, σειρές από λεύκες, την πρόσοψη του Καθεδρικού της Ρουέν- και βάσισε μια ολόκληρη σειρά από πίνακες σε καθένα από αυτά, ζωγραφίζοντας το κάθε αντικείμενο σε διαφορετικές στιγμές της ημέρας και σε διαφορετικές εποχές του χρόνου. Τελικά το ενδιαφέρον του Γάλλου καλλιτέχνη συγκεντρωνόταν στο ίδιο το φως.


"We're having marvelous weather and I wish I could send you a little of the sunshine. I am slaving away on six paintings a day. I'm giving myself a hard time over it as I haven't yet managed to capture the colour of this landscape, there are moments when I'm appalled at the colours I'm having to use, I'm afraid what I'm doing is just dreadful and yet I really am understating it; the light is simply terrifying."


Όταν επιχειρούσε να εξηγήσει τα έργα του αυτά ο Μονέ υποστήριζε ότι η φύση είναι μία δύναμη ιδιότροπη αλλά αιώνια, και ότι με αυτά τα έργα προσπαθούσε να αποτυπώσει κάτι που, παραδόξως, ακριβώς εξαιτίας της φύσης του, δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί!

"Colour is my day-long obsession, joy and torment"

Ο κήπος του καλλιτέχνη στο Ζιβερνί (1907)

Απεικονίζει αυτό που, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγινε η μεγάλη αδυναμία του Μονέ: τον κήπο του, μια απασχόληση που τον γέμιζε απέραντη χαρά και υπήρξε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας.

Σε όλη του τη ζωή, ο Μονέ χαιρόταν να ζωγραφίζει λουλούδια. Το 1871 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Αρζαντέιγ, ένα χωριουδάκι στις όχθες του Σηκουάνα κοντά στο Παρίσι, όπου αγόρασε το πρώτο του σπίτι με κήπο. Το πάθος της ζωής του όμως ήταν ο άλλος του κήπος στο Ζιβερνί, ένα χωριό 65 χλμ από το Παρίσι στις όχθες του ποταμού Επτ, όπου μετακόμισε με τα παιδιά του 4 χρόνια μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, το 1883, και έζησε τα τελευταία 43 χρόνια της ζωής του. Για τον κήπο του ο ίδιος σχολίαζε: "Σαράντα χρόνια πριν, όταν εγκαταστάθηκα εκεί, δεν υπήρχε τίποτα εκτός από ένα εργαστήριο και ένα μίζερο περιβόλι.. εγώ όμως έσκαψα, φύτεψα και ξερίζωσα με τα ίδια μου τα χέρια..."

Πραγματικά ο Μονέ εργάστηκε μεθοδικά για την υλοποίηση ενός φανταστικού κήπου στο Ζιβερνί, ο οποίος αναδείχθηκε αργότερα σε αξιοθέατο, σπάνιο και μοναδικό έργο τέχνης. Επέλεξε ο ίδιος τα είδη των λουλουδιών, για να έχει ευχάριστους συνδυασμούς και χρωματικές αντιθέσεις στις διάφορες εποχές του χρόνου, ενώ φύτεψε και πολλά ασυνήθιστα φυτά, καθώς αγαπούσε τα εξωτικά φυτά (και τα νούφαρα), ορμώμενος από τα ντελικάτα λουλούδια των ιαπωνικών χαρακτικών που τόσο θαύμαζε.

Water Lilies (1916, The National Museum of Western Art, Tokio)

Εκτυφλωτικό από αισθητική άποψη, τολμηρό όσον αφορά το μέτρο και τη δομή της σύνθεσης. Πρόκειται για το συναρπαστικότερο από τους εξήντα καμβάδες με νούφαρα που ζωγράφισε ο Μονέ στον κήπο του μεταξύ 1914 και 1917. Σε σχέση μετ ις εκδοχές που ζωφράφισε μεταξύ 1903 και 1908, αυτό το επιβλητικό έργο των δύο τετραγωνικών μέτρων είναι ζωγραφισμένο σε πιο ελέυθερο ύφος. Η απόδοση των νούφαρων απομακρύνεται από την ένοια της ζωγραφικής ως "περιγραφής" της φύσης και προσεγγίζει την αφηρημένη τέχνη. Στο εκπληκτικό αυτό έργο, ομάδες στρογγυλών νούφαρων, κυρίως σε ροζ και κίτρινο χρώμα, κατανέμονται με απόλυτη φυσικότητα σε μια υδάτινη μπλε, πράσινη και βιολετί επιφάνεια. Ο Μονέ, εγακαταλείποντας τις παραδοσιακές αρχές σύνθεσης, αποποιείται τους κλασικούς τρόπους προσδιορισμού του χώρου, για παράδειγμα τον ορίζοντα, και ζωντανεύει με μοναδικό τρόπο ένα μεμονωμένο τμήμα του νερού σκεπασμένο με νούφαρα. Η εικόνα με τα νούφαρα να επιπλέουν στο νερό διακόπτεται στις άκρες του καμβά και το στοιχείο αυτό δίνει την εντύπωση οτι ο πίνακας αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου έργου.


Από το 1905 και έπειτα, ο Μονέ ζωγράφιζε με προσήλωση και επιμονή τα νούφαρα του κήπου του. Οι πίνακες αυτοί, στους οποίους οι κάλυκες των λουλουδιών αναδύονται μέσα από ένα υδάτινο φόντο χωρίς ορίζοντα και προφανώς χωρίς όρια, αντιπροσωπεύουν μιαν αδιάκοπη αναζήτηση στο θέμα της μεταβλητότητας του χρώματος και του φωτός. Πρόκειται για μια καταπληκτική σειρά έργων που χαρακτηρίζεται από πνευματικότητα, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί μόνο από τον παρακάτω ορισμό: πρόκειται για το έργο ενός ποιητή που συντονίστηκε απόλυτα με τη φύση και την εξέφρασε τέλεια μέσω της ζωγραφικής.

πηγές:
Grant Larousse, Ελληνικά γράμματα
Art Gallery, DeAgostini Hellas
Google